WWW.RELIGION.XMC.PL

Religia jako jedna z form świadomości stanowi zjawisko społeczne nie występujące samoistnie, w oderwaniu od innych sfer życia społecznego i kulturalnego. Nie jest ona czymś danym człowiekowi przez siły nadprzyrodzone i należy ją rozpatrywać tylko w kontekście całokształtu wszystkich form życia społecznego. Religia z istoty swej dąży do posiadania nieograniczonego monopolu na zbawienie człowieka. Również większość z nich głosi, że zbawienie wieczne uzależnione jest od postępowania człowieka w życiu doczesnym, tzn. od tego, czy stosuje się on do określonych kanonów wiary.

Nauczanie chrześcijańskie opiera się na Biblii – zbiorze pism objawionych przez Boga a spisanych przez ludzi na przestrzeni wieków. Jest w niej zawarta historia świata, nauczanie, prawo, historia życia Jezusa, zapis jego Dzieła oraz opis początków chrześcijaństwa. Niektóre Kościoły chrześcijańskie opierają swoje nauczanie tylko na Biblii inne zaś dodają do niego stworzoną przez lata tradycję. Podstawowe zasady życia chrześcijańskiego są spisane w tekście Dziesięciorga Przykazań a rozszerzone w Kazaniu na Górze (przede wszystkim w Błogosławieństwach). Poniżej znajdziesz oba te teksty (cytaty pochodzą z Biblii Tysiąclecia).

Hojność, oprócz erozji samolubstwa, daje radość i lekkość umysłu oraz tworzy więzi miłości i przyjaźni w granicach społeczności. Mniej trzymając się rzeczy, które mamy, możemy bardziej otworzyć się na świat wokół nas i wnieść do niego pozytywny wkład.  

Moralność, drugi aspekt buddyjskiego treningu, także głęboko zajmuje się rzeczami, które robimy i rzeczami, które mówimy. Działanie i mowa, które pochodzą z niezdrowych stanów umysłu, krzywdzą zarówno nas jak i innych. W buddyzmie moralność jest definiowana jako wola powstrzymywania się od wszystkich takich słów i czynów. Nie przez wzmacnianie negatywnych emocji poprzez ich wewnętrzne tłumienie lub zewnętrzne wyrażanie, ale przez proste obserwowanie ich i spokojne znoszenie uchwyt nieszczęścia jest osłabiany i zaczynamy uwalniać się od niego.

Budda mówił o trzech rodzajach dawania: dawanie materialnych rzeczy tym, którzy na nie zasługują, np. jedzenia żebrzącym mnichom, jałmużny biedakom; dawanie przebaczenia tym, którzy nas skrzywdzili; i w końcu najbardziej znakomite, dawanie prawdy, chętnie dzieląc się materialną wiedzą lub duchowym zrozumieniem, które nabyliśmy. Buddyzm jest czymś bardzo praktycznym, czymś co można bezpośrednio zastosować w życiu. Kiedy ludzie pytali Buddę, dlaczego i czego nauczał, odpowiadał zawsze tak samo: „Nauczam, ponieważ wy i wszystkie istoty pragniecie osiągnąć szczęście i uniknąć cierpienia. Nauczam, jakimi rzeczy są.”

Z judaizmu wywodzą się chrześcijaństwo i islam. Kształtowanie się judaizmu jest związane ściśle z historią narodu żydowskiego, opisaną w Starym Testamencie; według niego pierwszym reformatorem starożytnych wierzeń Hebrajczyków i twórcą zasad judaizmu był Mojżesz (prawdopodobnie 1. połowa XIII w. p.n.e.) ustalając kult Jahwe. Od czasów królestwa izraelskiego centralnym ośrodkiem kultu Jahwe stała się Świątynia Jerozolimska, a jego strażnikami – kapłani; w V w. p.n.e. spisany został kanon Pięcioksięgu (Tora, hebrajskie 'prawo’), czyli Prawa pisanego. Zburzenie drugiej Świątyni Jerozolimskiej (70 r. n.e.) i rozproszenie Żydów (diaspora) zapoczątkowało okres judaizmu rabinicznego

Wyznanie Wiary (shahada); Tylko Bóg Jedyny jest godny czci i wiary, a Muhammad jest Bożym Wysłannikiem do wszystkich ludzi, aż po Dzień Sądu Ostatecznego. posłannictwo Muhammada nakłada na wszystkich muzułmanów obowiązek traktowania Jego życia jako przykładu i wzorca. Modlitwa (Sala); Modlitwy, które są obowiązkiem wobec Boga, należy odmawiać pięciokrotnie w ciągu dnia. Modlitwa umacnia i ożywia wiarę w Bogu, oczyszcza duszę u osłabia pokusę grzechu a tym samym korzystnie wpływa na poziom moralności człowieka. Miesięczny Post w Ramadanie (Saum); przez cały miesiąc Ramadanu, od pierwszego brzasku aż do zachodu słońca

Hinduizm to bardzo złożona religia, przyjmująca formy tak zróżnicowane, że w zasadzie można mówić o systemie wierzeń a nie o jednolitej religii.. Jego geneza to zapewne silne odczuwanie prze Hindusów zmienności i kaprysów natury, daleko od nich silniejszej i nei dającej się ujarzmić. Dlatego też w hinduizmie odnajdujemy próby „porozumienia” z niewidzialnymi siłami otaczającymi człowieka. Cechą charakterystyczną tej wielkiej religii jest brak ostrych granic między tym a tamtym światem, między ziemią a niebiosami, między człowiekiem a bóstwem.

Światopogląd szamański jest wynikiem nałożenia się na siebie dwóch oglądów świata: uzyskanego w stanie zwykłej świadomości oraz pochodzącego z wizji halucynacyjnych. Zgodnie z nim, świat zbudowany jest z trzech warstw: górnego (siedziby bóstw niebiańskich i duchów), średniego (ziemi z ludźmi, przyrodą i zamieszkującymi je duchami) oraz dolnego (siedziby duchów podziemnych i dusz zmarłych). Częstym wyobrażeniem w szamanizmie jest Drzewo Kosmiczne lub Góra Kosmiczna, podzielone na trzy sfery – szaman jest uznany za tego, kto między nimi magicznie podróżuje. Według psychologicznej interpretacji Stanisława Grofa, szaman dzięki swemu treningowi jest zdolny do opanowania podświadomości.

Wzdłuż brzegów Amazonki i Missisipi i na wyspach Pacyfiku istniały wioski największe, czasami miały tysiąc lub więcej mieszkańców. Niektóre były zorganizowane w konfederacje z tendencjami do formowania prawdziwej państwowej struktury. Mimo że Europejczycy przesadzali w podkreślaniu ich „prymitywizmu”, większość tych wspólnot kolekcjonowała głowy nieprzyjaciół jako trofea, smażyła żywcem jeńców wojennych i jadała ludzkie mięso podczas rytualnych świąt. Jak się okazuje i nasi europejscy antenaci, Neandertalczycy, też praktykowali kanibalizm, zwany inaczej antropofagią lub ludożerstwem. Świadczą o tym odnalezione resztki uczt kanibalskich, z których jedną odkryto w Krapinie koło Zagrzebia. Jest ona datowana na okres kultury mustierskiej, mniej więcej 70.000 lat temu.

Innym elementem składowym wielu religii pierwotnych jest fetyszyzm, związany z kultem przedmiotów zwanych fetyszami, takich jak: drzewa, zwierzęta, kamienie, strumienie, muszle lub przedmioty wykonane sztucznie, takie jak figurki czy wisiorki. Specjalne zabiegi obrzędowe udzielają im mocy magicznej i w związku z tym ich czciciel oczekuje od nich określonego działania. Obydwa terminy: fetyszyzm i fetysz, wprowadził francuski religioznawca zamieszkujący w Portugalii Charles de Brosses (1709-1777) w swej pracy zatytułowanej Du culte des dieux fétiches ou parallele de l’ancienne religion de l’Egypte actuelle de la Nigritie (1760), twórca hipotezy, iż fetyszyzm stanowi pierwotną formę, a nawet źródło wierzeń religijnych.